மொட்டிரண்டுப் பூத்திருக்கு
முறுவலையே காட்டிருக்கு,
கட்டிவெல்லக் கன்னமதில்
கனிமுத்தம் நாட்டிருக்கு.
சின்னஞ்சிறு பூக்களிங்கே
சித்திரமாய்ச் சிரித்திருக்கு,
வண்ணமலர்க் கோலமிட்டு
வானமதைப் பறித்திருக்கு.
பட்டுப்போன்ற மென்மையிலே
பளபளப்பாய்ப் பார்த்திருக்கு,
சிட்டுக்களின் புன்னகையில்
செகங்கூட வேர்த்திருக்கு.
அலங்காரப் பொம்மையிலே
ஆனந்தச் சிலிர்ப்பிருக்கு,
கலங்காத மனதையுமே
கரைத்துவிடும் சிறப்பிருக்கு.
இரட்டையாய் இருமலர்கள்
இரம்மியமாய் மலர்ந்திருக்கு,
திரட்டிவந்து இன்பமதைத்
தித்திப்பாய்த் தந்திருக்கு.
