அனுபவம்

நிரந்தரமில்லை என்று தெரிந்திருந்தும்
அதனையே நினைத்துக்கொண்டு
நெருங்கிச் செல்கின்றோம்…

ஒரு கால கட்டத்தில்
அது நம்மை விட்டுச்செல்லும்போது
கண்ணீர் சொட்டுகின்றோம்….

நம்பிக்கை என்ற சொல்லோடு கூட
சம்பந்தம் இல்லாதவர்கள் மீது
நம்பிக்கை வைக்கின்றோம்…

பின்பு துரோகி என்று
பட்டமும் சூட்டுகிறோம்….

எவரைப் பற்றி நாம்
அதிகம் சிந்திக்கின்றோமோ…
அவரால்தான் நம்
பாதி வாழ்க்கை பாழடைகிறது…

இந்த உண்மையை அறிந்திருந்தும்
நாம் அதை ஏற்பதே இல்லை..

வார்த்தையில் அழகாய்த் தெரிந்தவர் எல்லாம்
வாழ்க்கையில் அழகாய்த் தெரிவதில்லை…
ஆனாலும் அவரோடுதான் வாழ நினைக்கிறோம்…

இப்படி எத்தனை காலம்தான்
ஏமாறப் போகின்றோமோ…

சிந்தனை செய்யும் சக்தி இருந்தும்
அதைச் செலவழிப்பதில் கஞ்சத்தனம்..
கொஞ்சம் அதிகம்தான்…

காதலுக்குச் சொந்தமான தனிமை…
குழந்தைகளுக்குச் சொந்தமான குறும்பு…
ஏழைகளுக்குச் சொந்தமான பசி..
மனிதருக்கு மட்டுமே
சொந்தமான மனமாற்றம்…

இந்த மனம் என்ற ஒன்று
மாறாமல் இருந்திருந்தால் மனித இனம்
எப்போதோ மாண்டு போயிருக்கும்…

என்ன செய்வது இப்போதெல்லாம்
ஒரு மனிதரோடு பழகிப்பார்த்தாலே
ஆயிரம் மிருகங்களோடு பழகிய
அனுபவம் வருகிறது.

– ஷேக் நிஸ்றா