நான் கோயிலுக்கு
நடந்து போகயிலே
எந்தன் எதிரே வந்து
தரிசனம் தந்தவளே
நான் முதல் முதலா
உன்னை பார்த்தேன்
எந்தன் விழிகளிலே
உன்னை சேர்த்தேன்
காதலோடு பூவெடுத்து
பூமாலை கோர்த்தேன்
நெத்தியில நீதானே
பொட்டு ஒன்னு வைச்சே
ஊசி நூலு இல்லாம
ஏன்டி எம்மனச தைச்சே
ஏறெடுத்து பார்த்தில்ல
நான் இதுவரை பெண்ணே
தினமும் உன்னயெண்ணி
ஏங்க வச்சே ஏன்டி கண்ணே!
நீ என்னோடு சேர்ந்த
நீங்காத சொந்தமடி
ஏழேழு ஜென்மங்கள்
தொடரும் இந்த பந்தமடி!
I மின்னிதழ் I உழைப்பாளர்களை உயர்த்துவோம்
உழைப்பாளர்களை உயர்த்துவோம்
உழைப்பே என்றும் உயர்வாகும்!
உடலை உறுதி ஆக்கிவிடும்!
தழைக்கும் தொழில்கள் நாட்டினிலே
தளரா உழைப்பின் பலனன்றோ!
கவிதை எழுதுவதற்கு எத்தனையோ வடிவங்கள் இருந்தாலும் மரபு வடிவம் என்பது மாறாத ஒரு வடிவம்; மரபு அழிந்துவிட்டது; அது திரும்ப எழாது; புதுக்கவிதை போன்ற புதிய வடிவங்கள் தோன்றிவிட்டன. நம் எண்ணப்படி எழுதலாம் என்று எண்ணியவர்களின் எண்ணங்கள் தவறு என நிரூபிக்கும் வகையில் உருவான தொகுப்பே இது.
ஒரே ஒரு வேண்டுகோள் 12 மணிநேரத்திற்குள் பொழிந்த கவிதைகள் என்னைத் தக்க முக்காடச் செய்து விட்டன. ஒரு நூறு கவிதைகளுடன் தொகுப்பை நிறைவுசெய்யலாம் என எண்ணினால் அதுமுடியாமல் போனது.