அமைதிப்பூங்கா இராணிலட்சுமி

தங்களை லட்சுமி என்பதை விட அன்ன லட்சுமி என்றே முகநூல் கவிஞர்கள் மத்தியில் ஒரு பெயர் உள்ளதே ? அது எப்படி வந்தது?

சென்னையில் பத்து வருடங்கள் பணியில் இருந்த போது எனது கணவர் ஒரு தரமான கோதுமை மாவு விற்பனை நிறுவனத்தில் பணியாற்றினார்.. அப்போது மாதமொரு முறை அங்குள்ள அனாதை ஆசிரமங்களுக்கு நேரில் சென்று இயன்ற அளவு கோதுமை மாவும், எண்ணையும் இயன்ற இதர உதவிகளும் செய்து வருவதில் ஆத்மதிருப்தி அடைந்துள்ளோம்.. இல்லாதவர்களுக்கு பசியாறக் கொடுக்கை யில் அவர்கள் அடையும் ஆனந்தத்தை நேரில் கண்டவர்கள் மட்டுமே இவ் வுணர்வைப் புரிந்து கொள்ள இயலும்..

கோவில் நிர்மாணம் செய்யும் வரையில் ஒவ்வொரு ஞாயிறும் தவறாது 35-40 சாப்பாட்டுப் பொட்டலங்களும், குடிநீரும் நான் தயாரிக்க, எனது பெரிய மகள் பொட்டலமிட, சிறிய மகளும் கணவரும் நேரில் சென்று நடமாட இயலாத நிலையில் உள்ள வறியவர்களுக்கு அளிப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தோம். அன்னமிடும் ஆவலால் எழுந்ததே அன்ன சாயிபாபா என்று பெயரானது.. வயிறு மட்டுமே போதும் என்று உரைக்கும் உறுப்பாகும்.. வயிறு நிறைந்ததும் கண்டிப்பாக வாய் ஆசிகளை வழங்கும். இதுவும் ஒரு சுயநலமே.

அன்னதானம் இடுவதில் அப்படி என்ன ஆர்வம்?

திருச்சிக்கு மாற்றலாகி வந்த 2005ம் வருட இறுதியில் எனது உயர் அலுவலர் ஒருவர் பொங்கலுக்கான தொடர் விடுப்பின் போது சீருந்து விபத்தில் பெரிய அளவில் அடிபட்டு மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற்று வந்தார்.. உடன் அவரது துணைவியார் மட்டுமே.. உணவகங்கள் இல்லாத நிலையில் பணம் கைவசம் நிறைய இருந்தும் உண்பதற்கு அவரின் துணைவியாருக்கு ஏதுமற்ற நிலை.. பத்து நாட்கள் மூன்று வேளையும் எங்களது இல்லத்தினின்று உணவு கொண்டு சென்று அளித்தேன்.. வசதிபடைத்தோர்க்கே இந்நிலை என்றால் வறுமையில் உள்ளவர் களின் நிலையை எண்ணி, சிலருக்காவது வாரத்தே ஒருநாள் / ஒரு வேளை உணவளிக்க எண்ணினோம்.. அதில் கிடைக்கும் திருப்தி அலாதியானது.. விவரித்துக் கூறத்தெரியவில்லை.

முதியோர் இல்லத்திற்கு தீபாவளி பொங்கலின் போதெல்லாம் சென்று வருகிறீர்களாமே அந்த அனுபவம் பற்றி…

நமது கோவிலைத் தொட்டதான இடத்தில் அமைந்தது ‘‘முதியோர் சரணா லயம்’’. இப்போது ஆண்களும், பெண்களுமாக 38 முதியவர்கள் அங்குள்ளனர்.. கோவில் பணிக்காகச் செல்கையில் பழக்கமானவர்கள்.. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு அனுபவக்கதை.. பெயர் கூறி அழைக்குமளவு உறவுகளாகவே மாறிப் போனார்கள். கோவிலால் அவர் களுக்கு பெரிய நிம்மதி கிடைக்கிறது.

வேறு பல இடங்களில் உள்ள இல்லங்களுக்கும் முடிந்தபோது சென்று அவர்களின் நலம் நாடுவது வழக்கம்.. புத்தூரில் உள்ள நம்பிக்கை இல்லம், இரட்டை வாய்க்கால் அருகில் உள்ள எச்ஐவி பாதித்தோர்களின் குடும்பங்கள், வயர்லெஸ் சாலையில் உள்ள ஒரு இல்லம் போன்றவை.

பம்பரமாகச் சுழன்று பணியாற்றும் போதும் புன்னகைமாறாது எவ்வாறு தங்களால் பயணிக்க முடிகிறது?

மற்றவர்களுடன் ஒப்பிடும்போது இறைவன் மன அளவிலும், உடலளவிலும், பொருளளவிலும் நம்மை குறையின்றி வைத்துள்ளதை எண்ணுவோம். ‘‘தனக்கும் கீழே உள்ளவர் கோடி’’ யன்றோ? நினைத்துப் பார்த்து நிம்மதி அடைவோம். வாழ்வை மற்றவர்களுக்கு உதவும் வகையில் வாழ வேண்டும் என்ற ஆழ்மன எண்ணத்தினால் தான்.

கவிதை உலகில் தங்கள் பயணம் எப்படி உள்ளது?

புதுக்கோட்டையில் பணியாற்றிய போது ஒருமணிநேரப் பயணத்தில் நிறைய யோசிக்க/எழுத நேரமிருந்தது.. தற்போது இருசக்கர வாகனத்தில் அலையும் பணியானதால் எழுதப் போதுமான நேரம் கிடைப்பதில்லை என்பது மிகுந்த வருத்தமேயெனினும், வாசிப்பை மிகவும் அதிகமாக நேசிப்பதால் பிறரது எழுத்துக்களை தவறாமல் படித்து ஆனந்தம் கொள்வதாக நாட்கள் செல்கின்றன.

இதுவரை தாங்கள் நூல்கள் எதுவும் எழுதியதாகத் தெரியவில்லை. எழுதி யுள்ளீர்களா?

இல்லை.. இன்னும் அந்த அளவுக்கு முன்னேறவில்லை.. ஆவல் நிறைய உள்ளது.. காலம் தான் கருணை காட்ட வேண்டும். புத்தகம் வெளியிடும் எண்ணம் உள்ளது.. பணி ஓய்விற்கு இன்னமும் ஐந்தாண்டுகள் உள்ளன.. பின்பு தான் இயலும் என்று எண்ணுகிறேன்.

தங்கள் முகநூல் பயணம் பற்றி..

மனதிற்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியைத் தரும் ஒன்று.. எவ்வளவு பணிகள் இருப்பினும் முடிந்து இல்லம் திரும்புவது போல, இரவு அனைவரின் எழுத்துக்களைப் படிப்பது அவர்களுடனான தொடர்பில் இருப்பது போன்ற உணர்வை அளிக்கும். நிறைய, நிறைய உண்மையான உறவுகளை தந்துள்ளது. அதிகம் எவருடனும் அளவளாவ மாட்டேன் என்றாலும் அனைவரும் வேண்டும் என்று நினைப்பேன்.. நல்லவை கெட்டவைகளைப் பகிர்ந்து கொள்வதில் மனம் அமைதியுறும். அதிலும் பிறந்தநாள் /திருமணநாள் வாழ்த்துக்களை மறவாமல் குவிக்கையில் இவ்வளவு உறவுகளைப் பெற்றதை எண்ணி மனம் ஆகாயத்தில் மிதக்கும்.. ‘‘நல்லாயிரு’’ எனும் ஆசிகள் நிச்சயமாக நம்மை நல்வழியில் வாழ வைக்கும்..

முகநூல் கவிஞர்களுக்குத் தங்கள் அறிவுரை.

அறிவுரை வழங்குமளவு எனக்குத் தெரியாது. கூற விரும்புவதெனில், போட்டி, பொறாமை, காழ்ப்புணர்ச்சி, புறம்பேசுதல் மற்றும் முக்கியமாக ஒருவரைப் பற்றி நன்கறியாமல் அவர்களைப் பற்றி பேசாமல் இருந்தால் நிறைந்த அன்பான உறவுகளை முகநூல் மூலம் அடையலாம்.. அன்றியும் அவ்வாறு நடப்பவர்களின் செயல்களை மறப்போம் – மன்னிப்போம் எனும் மனப்பாங்கைப் பெறுதல் சிறப்பு..

முகநூல்குழுமங்களில் தங்களைக் கவர்ந்த குழுமங்கள்

வேலைப்பளுவினால் நிறைய குழுமங் களில் பங்கேற்ற இயலுவதில்லை. நிச்சயமாக முதலில் இணைந்த குழுமமான நிலாமுற்றம் எனக்கு நிறைந்த உறவு களைத் தந்தது. அதற்கு எப்போதும் நன்றி யுடையவளாவேன்..

அதன் பின்னர் பல்வேறு குழும ங்களில் உறுப்பினரானேன். பலரது அன்புக்குப் பாத்திரமாக உள்ளேன். இப்போது பெண்களுக்கான குழுமமாகச் சிறப்பாகச் செயல்படும் யாதுமாகியவளின் உறுப்பினர் என்பதில் பெருமகிழ்வடைகிறேன்.

முகநூல் குழுமங்கள் வழங்கும் விருதுகள் பற்றி தங்கள் கருத்து.

ஆண்டுக்கொரு முறை ஆண்டு விழாவும், கவியரங்கமும் நடத்துவதில் ஆவலுடன் கலந்து கொள்வது உறவுகளாக மாறிய கவிஞர்களை நேரில் காண்பதற்கு மட்டுமேயன்றி விருதுகளைப் பற்றி பெரிதாக எண்ணுவதில்லை. அதில் ஆர்வமுமில்லை என்பதே எனது கருத்தாகும்.

மரபுக்கவிதை பற்றி.

நிச்சயமாக இந்தக் கேள்வியை நான் வரவேற்கிறேன். நான் தமிழில் முதுகலைப் பட்டம் பெற்றது 1988-ல். ஏறத்தாழ முப்பது ஆண்டுகள் கடந்த நிலையில் மரபு பற்றிய படிப்பறிவு மறந்தே போனதெனலாம்.. இப் போது தணியாத ஆர்வத்தின் காரணமாக, முறையாக மரபு பற்றிய பாடங்களைப் புகட்டும் குழுமங்களின் மூலம் நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் மரபு பயில முயல்கின்றேன். விரைவில் முழுமையாகக் கற்றுத் தேர்வேன்.

தங்கள் ஆசானாக யார் யாரெல்லாம் இருந் துள்ளனர்? இருந்துவருகின்றனர்!

2016-ல் எனது ஆசானும், சகோதரரு மாகிய திரு.வேல்முருகன் சகோ.. பின்னர் மீண்டும் இடைவெளி.. பின்னர் எனதினிய சகோதரி திருமதி. சரஸ்வதி பாஸ்கரன், மகன் திரு.‌ஆனந்த் உமேஷ்.. இப்போது சிறப்புமிகு. அகன் ஐயா, இலக்கியப் பேராசான் பாட்டரசன் ஐயா அவர்களுடன் மரபு மாமணி பாவலர் மா. வரதராசன் ஐயா அவர்களிடம் கற்று வருகிறேன்.

தங்கள் எதிர்காலத் திட்டம் பற்றி.

ஓய்வு பெற்றதும் கண்டிப்பாக கவிதைகள் நிறைய எழுதுவது. அதை விடவும் முதன்மையானது முழுஅளவில் இயலாதோர்களுக்கு நாள்தோறும் இயன்ற அளவில், இயன்ற விதங்களில் உதவிகள் செய்வது…