வேரும் விழுதுமாய் தமிழ் ஆலமரங்கள்

புனைவு அ‌புனைவு என்ற வகையை விளக்குங்கள்.

‘பொய் புகலேன் புனைந்துரையேன் சத்தியம் புகலுகின்றேன்’ என்று வள்ளல் பிரான் உருகுவார். உண்மையை ஒருநிலையிலும் பொய் புனைவு என்பனவற்றை எதிர்நிலையிலும் வைத்துக் காணுகிறார் என்போம். பொய் நடந்ததற்கு மாறாகக் கூறுவது. புனைவு நடக்காததை நடந்ததாகக் கூறுவது அல்லது நடந்ததைக் கூட்டி / குறைத்துக் கூறுவது என்று வைத்துக் கொள்ளலாம்தானே? புனைவு என்றால் அலங்கரித்துக் கொள்ளுவது, இருப்பதைக் காட்டிலும் கூட்டிக் கொள்வது, தளைப் படுத்துவது – பொய்படும் ஒன்றோ புனைபூணும் கையறியாப் – பேதை வினைமேற் கொளின் என்று வள்ளுவர் சொல்லுகிறாரே? பேதை ஒருவன் வினை செய்யப் புறப்பட்டானேயாகில் ஒன்றா பொய்யாகி (தவறாகி) விடும், மாட்டியும் கொள்ளுவான். சிறைப் படுவான். அவன் சொன்னதுக்கு நான் என்ன புனையா? பொய்யும் புனைசுருட்டும் என்றெல்லாம் மக்கள் வழக்கில் உண்டு. உயர்த்திக் காட்டுதல் – வசிட்டனே புனைந்தான் மௌலி – என்று பலவாறாக புனை புனைவு கையாளப்படுகிறது. ஆகவே புனைவு என்பது இன்றைய காலத்தில் இலக்கியத்தில் சுவைக்காக ஏற்றியும் கூட்டியும் உரைக்க அனுமதிக்கப்படும் இடத்தைக் காட்டுகிறது. fiction என்று ஆங்கிலத்தில் சொல்லுவது.

அ-புனைவு என்பது தமிழ் இலக்கணத்துக்குட்பட்டதா என்பது தெரியவில்லை. வடமொழியில் சுபம் அசுபம், மங்களம் – அமங்களம், க்ரமம் – அக்ரமம் (முறையாகச் செய்வது – முறையின்றிச் செய்வது) என்று அ எதிர்மறை முன்னொட்டாய் வரும். non-fiction என்பது பொதுப் பொருளில் மெய்யானது கற்பனை கலவாதது. கதை என்றால் கற்பனையானது fiction. கட்டுரை என்று சொல்வது non-fiction.

பின்நவீனத்துவத்தில் எல்லாமே fiction தான் என்பர். அவர்களுக்கு எல்லாமே கட்டி அமைத்த உரை என்னும் பொருளில் கட்டுரைதான். கட்டுரை உண்மை என்பதற்கு எதிர்ச்சொல் அல்ல. உண்மை என்பதே கட்டி அமைக்கப்பட்டதுதான் என்பார்கள்.

Fact + Fiction = Faction என்றொரு வகை உண்டு. உண்மையாக இருந்தவர்களிடையே நடக்கும் உரையாடல்களைப் புனைந்து சொல்லும் ஒரு முறை. நார்மன் மெயிலர் என்பவரின் Armies of the Night என்ற ஒரு புதினத்தை creative non-fiction என்ற வகையென்று சொல்லுகிறார்கள். அதை எப்படி மொழியாக்கம் செய்வது என்றே எனக்குப் பிடிபடமாட்டேன் என்கிறது. புனைந்துரைத்த கதையல்ல என்றா கதையில்லாக் கதை என்றா? அந்த நூல் இங்கே கார்முகில் என்றொரு நூலகத்தில் கண்டதுண்டு. வரலாறு புதினமாக, புதினமாக வரலாறு History as Fiction, Fiction as History என்று அட்டையில் எழுதியிருக்கும். பொதுவாக அவரது கதைகள் மிக நீளமாக இருக்கும். இந்தக் கதை நீளமானது இல்லை. ஆனால் நான் படித்ததில்லை.

இந்தப் புதுவகைகள் எல்லாம் கொஞ்ச காலத்துக்கு பரபரப்பாக இருக்கும். அப்புறம் புதினம் என்றே சொல்லி விடுவார்கள். மெயிலரின் நூலோ 1967 ல் வெளிவந்தது. ஆனால் நூலகங்கள் புதினம் என்ற வரிசையில்தான் வைத்திருக்கும். அ-புனைவு, மாய எதார்த்தம் Magical realism என்பது போல ஏற்கனவே ஒரு கருத்தின் எதிர்மறை சொல்லுக்கு இன்னொரு எதிர்மறை முன்னொட்டை இணைக்கிற புத்துருவாக்கச் சொல் neologism. மாய எதார்த்தம் காப்ரியல் கார்சியா மார்க்குவெசின் ஒரு நூற்றாண்டுத் தனிமைக்குப் பிறகு மிகப் பரபரப்பான ஒன்றாய் இருந்தது. சல்மான் ருஷ்டியின் புதினங்களில் மாய எதார்த்தம் என்ற தலைப்பில் பல ஆய்வுகள் உண்டு. நானும்கூட ஒருவருக்கு எழுதிக் கொடுத்திருக்கிறேன். இப்போது வரும் ருஷ்டியின் புதினங்கள் / நூல்களில் மாய எதார்த்தம் என்று அட்டையிலேயே அறிவிப்பது இல்லை.

பழந்தமிழ் செவ்வியல் மரபு பற்றிய தங்கள் கருத்து என்ன

தமிழின் இலக்கியங்கள் நமக்குக் கிடைத்திருக்கும் அளவில் கூட உலகின் தலைசிறந்த இலக்கியங்களின் வரிசையில் வைத்துப் போற்றவேண்டியவை. அவற்றைத் தேடித் தேடி எடுத்துப் பதிப்பித்த தமிழ்த் தாத்தா உ.வே.சா விற்குக் கட்டாயம் இன்றைய தமிழர்கள் கடமைப் பட்டிருக்கிறோம். அதே சமயம் அவருக்குச் சுவடிகளைக் கொடுத்து உதவ அத்தனை நூற்றாண்டுகளாய் அந்த நூல்களைப் போற்றிப் பாதுகாத்து வைத்திருந்த அந்தப் பெயரறியாப் பெருந்தகைகளை நாம் மறந்து விடுகிறோம். நமது மரபை நமக்குக் காத்துக் கையளித்த அந்தப் புலவர் பெருமக்கள்தான் நமக்குக் குலசாமிகள். மூலவர்கள். மகோ மகோபாத்யாயர் புதிய கோபுரம் எழுப்பிக் குடமுழுக்கு செய்து தந்தார் என்று சொன்னால் அது நாள் வரை நம் தெய்வங்களைக் கரையான் தின்ன விடாது காப்பாற்றியவர்கள் பங்கையும் சேர்த்துத் தானே சொல்ல வேண்டும்?. இன்னும் கொஞ்சம் விளக்குகிறேன். .

எகிப்திய வரை எழுத்துகள் hieroglyphs எழுதிய பாப்பரைஸ் சுருள்கள் மலை போன்ற பெரும் பிரமிடுகளின் உள்ளே புதைந்து 4500 ஆண்டுகள் காக்கப் பட்டிருந்தன. சுமேரியர்களின் ஆப்பெழுத்துகள் மண்ணில் புதைந்து காக்கப் பட்டிருந்தன.. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பியர்கள் அவற்றைத் தோண்டியெடுத்த போது அவற்றை என்ன என்று படித்துச் சொல்ல அங்கிருந்த மக்கள் ஒருவருக்குமே தெரியாதிருந்தது.

ஐரோப்பியர்களே அங்கே கிடைத்த இருமொழி ரோசெட்டா பலகை, பெஹிஸ்டுன் (Behistun inscriptions) பொறிப்புகள் உதவியால் அவற்றை மறுபடிப் படிக்க வழி கண்டுபிடித்தனர்.. அசிரியன், எலாமைட், அக்கேடியன் மொழிகள் படிக்கிற முறையின் தொடக்கம் 1802ல் ஜியோர்க் பிரடெரிக் க்ரோட்பென்ட் (Georg Friedrich Grotefend.) என்பவரால் அமைந்தது. 1820ல் ழீன் பிரான்சுவா ஷாம்போல்லியன் ரோசெட்டா பலகை துணையோடு (Jean-François Champollion) எகிப்திய எழுத்துகள் படிக்கும் முறையைக் கண்டறிந்தார். 1835ல் ஹென்றி ராவ்லின்சன் (Henry Rawlinson) என்ற கிழக்கிந்திய கம்பனியின் அலுவலரால் பாபிலோனிய, சுமேரிய மொழிகளை, பழைய பாரசீக மொழியின் துணையால் படிக்கிற வழிமுறை கண்டறியப்பட்டது, ஒரு நூற்றாண்டுக்கு மேல் ஆகி விட்ட போதும் இன்றளவும் சிந்துசமவெளி எழுத்துகள் படிக்கப் படாமலேயே இருக்கின்றன என்பதையும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். ஏன் இந்த நீளத்துக்கு இதைச் சொல்லுகிறேன்?

உ.வே.சா வின் பெரும்பணி ஒரே நூலின் பல சுவடிகளைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து ஒப்புநோக்கி பாடபேதம் இடைசெருகல் கண்டு இறுதி அச்சு வடிவுக்கு கொண்டு வந்ததே. அவருக்கு சுமேரியன் எகிப்தியன் போன்று தமிழ் எழுத்துகளைப் படிக்கிற வழிமுறையைக் கண்டறியத் தேவை இருக்கவில்லை. அதற்குக் காரணம் இங்கே யாரும் இளங்கோவடிகள் கைப்பட எழுதிய சுவடியைத் தேடியெடுத்துக் கொடுத்து அதிலிருந்து சிலம்பை நமக்கு மீட்டுத் தரவில்லை. அந்தச் சுவடி என்றில்லாது எல்லாத் தமிழ் நூல்களையும் தலைமுறை தலைமுறையாய் பனையோலைகளில் கீறி எழுதியிருந்த எழுத்தெல்லாம் படித்துப் பொருளோடு நெஞ்சில் பதித்துக் கொண்டு தமிழ்ப்புலவர் பெருமக்கள் பாடம் சொல்லியும் படி எடுத்தும் வைத்திருந்தார்கள் இல்லையா அங்கே தொடங்குகிறது நம் மரபு.

[இருபது நூற்றாண்டுகள் சாகாமல் அவர்கள் அப்படிக் காத்து வைத்த மரபை அச்சில் ஏற்றி நிலை பேறுடையதாய் ஆக்கிக் கொடுத்தது உவே சாவின் சிறப்பு. அதைக் குறைத்து மதிப்பிடவில்லை]

இதற்குப் பொருள் தமிழ் தொடர்ந்து பயிலப்பட்டு வந்தது என்பதுதான். இன்றைக்கு நிலைத்து நிற்கிற பாடல்கள் அந்த வகையில் இத்தனை ஆண்டு கால வாசகர்களால் படித்துப் பொருளுணர்ந்து காக்கப் பட்டவை. கால உரைகல்லில் தேய்த்துப் பார்த்து தேறி நின்று நிலைத்தவை.

இன்றைய எகிப்தியர்களுக்குக் கிடைத்தது 4500 ஆண்டுகளுக்கு முன் உயிரோடு இருந்து அதன் பின் பாடம் செய்யப் பட்ட மம்மிகளோடு சேர்த்துக் கிடைத்த கூட்டை ஒத்த மொழி. தமிழ் தொடர்ந்து கண்ணுக்குள் வைத்துக் காக்கப்பட்டு நமக்குக் கொடுக்கப்பட்ட உயிர்ப்பு மாறா மொழி. நமக்கு அடுத்து வரும் தலைமுறைகளுக்குச் அந்தத் தமிழ் நாம் சிதையாது காத்து கொடுக்க வேண்டிய குல சொத்து. அறிவியல் காலத்தில் வாழும் நாம் அந்த மரபை அறுந்து விடாது காக்க வேண்டியவர்கள்.

பழந்தமிழ் இலக்கியங்களை எனக்கு எவ்வளவு தெரியும்?

வாங்கும் கவளத்து ஒரு சிறிது வாய் தப்பின்
தூங்கும் களிறோ துயறுரா – ஆங்கதுகொண்டு
ஊரும் எறும்பு இங்கு ஒருகோடி உய்யுமால்
ஆரும் கிளையோடு அயின்று.

என்று நீதிநெறி விளக்கத்தில் குமரகுருபரர் பாடுவாரில்லையா அப்படிப் பல களிறுகள் உடன் வாழப் பேறு பெற்றிருந்தாலும் எறும்பின் வயிறு எவ்வளவுதான் கொண்டு விடும்? ஒரு பருக்கை உண்ணுவேன். சுவை வியப்பேன். மயங்குவேன். மறுபடியும் ஒரு பருக்கை. இப்படித் தெரிந்து கொண்டதுதான். சுவை அமுத மலைத் தேனூற்றே எதிரே இருந்தாலும் குடிக்கிற வயிறு தானே அளவு! அதனால் என்ன? உயிர் இருக்கிற வரை பசி இருக்கத்தான் போகிறது. எனக்கும், இன்னும் பல கோடி பேருக்கும் உண்ணும் சோறும், பருகும் நீரும், தின்னும் வெற்றிலையாக இருந்தாலும் சற்றும் குறைவுபடாது தமிழும் இருக்கும்.

தமிழ் எழுத ஆர்வலர்கள் மிகுந்திருக்குமளவு ஆழமின்மை என்ற குறைபாடும் உள்ளதே உங்கள் கருத்து என்ன?

ஆழம் அகலம் இரண்டில் எதைத் தேர்ந்தெடுப்பது என்றால் நான் அகலமாக்குதல் என்ற பரவலாக்குவதைத்தான் தேர்ந்தெடுப்பேன். நிறைய பேர் எழுதட்டும். எது நிலைத்து இருக்கிறதோ அது இருந்து விட்டுப் போகிறது. ஆழம்தான் எழுதுவதற்கே முன்நிபந்தனை என்றெல்லாம் விதிக்க வேண்டியதில்லை.விதிக்கவும் கூடாது. நீங்கள் கூட ஆழமின்மை ஒரு குறைபாடு என்று சொல்லுகிறீர்கள் அல்லவா? அதனுள்ளே. ஆழமானதும் சில இருக்கிறது என்றுதானே பொருள், விதிவிலக்குகள் விதியைத்தான் உறுதி செய்கின்றன.

நிறைய நேரம் எடுத்துக்கொண்டு பலவற்றைப் பகிர்ந்து கொண்டீர்கள் நன்றி. தமிழ்நெஞ்சம் ஆசிரியர் குழுவின் வாழ்த்துகள்.

உங்களோடு உரையாடியது மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைகிறேன். நன்றி. என்னுடைய கருத்துகளைப் பகிர வாய்ப்பளித்த தமிழ்நெஞ்சம் ஆசிரியர் குழுவுக்கு எனது உளமார்ந்த நன்றி.